कविता अरुंधतीच्या

  पोलादी मनगट माझे   दुःखाने पिचलो होतो मी शोधित होतो आधार पण पदरात पडल्या नुसत्याच गोठविणा र्‍या नजरा थंडगार   मिळाले मला खूप सारे सद्वर्तनाचे धडे नवे उपदेश तेही कोरडे विसरलोच त्यांच्यापुढे रडे मी माझे सारे     नको उपदेश कोरडे जपा तुम्ही तुमचे सोने विश्वास तो वाळुचे किल्ले बसलो धरून माझे डोके मी उद्विग्न मनाने   नको मला सखे सोबती नको तुमची प्रवचने नको उपदेशामृत काढे पोलादी मनगट माझे सोबत माझ्या आहे   देईल मला साथ नक्की ते माझ्याही अंतापर्यंत करील पार दुःखातून आणि पोचवेल मला त्या यशोमंदिरापर्यंत   “ लक्ष्मीः वसति हस्ताग्रे हस्तमध्ये सरस्वती हस्तमुले तु गोविन्दः ” माझी श्रद्धा दृढतर !!   दैवाला नमवून आज दैव बनले माझे दास कणखर हा माझा हात पण मन मात्र हलकं अगदि पिसासारखं !!   काढलं यांनीच खेचून निराशेच्या या गर्तेतून उभारी मनाला देऊन अन्न वस्त्रे देऊन किती वारं...