पाहुणी मांजर

 

 पाहुणी मांजर

 

कुठ्ठुनशी एक मनी माझ्या दारी आली ,

नक्को म्हणे दुध्ध मला नक्को म्हणे पोळी ।

 

जावे जेथे तेथे फिरे म्याऊ म्याऊ मागे

कुठल्याशा भाषेमधे काहीतरी सांगे ।

 

हळुवार फिरवुन पाठीवरी हात

म्हणाले मी तिला `तुझी भाषा ना कळत' ।

 

स्पर्शाची ती भाषा कशी तिला उमगली

तीरा सम घरातुन बाहेर ती गेली।

 

गेली आणि डुलु डुलु परतही आली

लुटु लुटु तिची बाळे तिच्यासवे आली ।

 

ढवळी पिवळी कोणी सावळी बावळी

कुतुहल भीति त्यांच्या काठोकाठ डोळी।

 

शेपटी मागे काळु हा गोल गोल पळे

तोल जाई त्याचा मग भुईवर लोळे।

 

दारावर चढे कुणी आई मागे दडे

माशी पकडिता ती ही दूर दूर उडे।

 

येता भानावर माझे कौतुक संपले

`इथे नाही जागा तुला' तिला मी म्हणाले।

 

विनंती आर्जव तिने कित्ती कित्ती केले

घराचे मी दार नीट लोटून घेतले ।

 

घराबाहेर तिने तिचा थाटिला संसार

एकखांबी तंबुची मदार तिच्यावर ।

 

इवल्याशा जीवाची ती कोण धावपळ

सांभाळाया बाळे का हत्तीने दिले बळ?।

 

होई कासाविस न दिसता बाळे डोळा

धावे सैरावैरा ती काढुनी मोठा गळा।

 

ती एकलीच झुंजे जणु नाव वादळात

ढवळी पिवळी गेली काळाच्या उदरात।

 

नाही सांतवन नाही पाठीवरी हात

जगाची ही कशी अशी विपरीत रीत।

 

काळी आणि बावळी उरली दोन बाळे

किती दिस उपाशी मी मनी कळवळे।

 

उघडले दार त्यांना घेतले जवळी

पी तू राजा दूध रे, तू खा ग राणी पोळी।

 

तेवढ्यात दिसे मज मनी दूरवरी

नि:शंक मनानी हो ती डौलात चालली।

 

किती दिस गेले कधी परत ना आली

कळली मला गोष्ट कोकीळ कावळी ची ।।

 

--------------------------------------