सम्मेलन

 

सम्मेलन

झाडावरून गळून पडलेल्या पानांचं

एकदा झाडाखालीच सम्मेलन भरलं

कोणाचे देठ, कोणाचा काठ, कोणचं टोक तुटल्याने

कोणीच कोणाला ओळखत नव्हतं

 

परत नव्याने स्वतःची ओळख करून द्यावी

असं  मग सर्वांनुमते ठरलं

आणि सर्वात आधी बोलायला

एक गळलेलं पान उभ राहिलं.

 

‘‘साक्षात सूर्यदेवांच्या स्वागताच्या कमिटिवर

माझं नाव पहिलं होतं.

मला हस्तांदोलन केल्याशिवाय

चंद्रानीही कधि आकाश सोडलं नव्हतं.’’

 

आज मात्र बोलताना ते, बर्‍यापैकी थरथरत होतं

झाडापासून सुटल्याने जरा सैरभैर वागत होतं.

बाकीच्यांच्या आधारानी तेही खाली बसलं.

सार्‍यांनी टाळ्या वाजवत त्याला अनुमोदन दिलं.

 

‘‘माहित आहे, कधी एकेकाळी हे शेंड्यावरचं पान होतं’’

हळुच एक पान दुसर्‍याच्या कानात कुजबुजलं

‘‘तेव्हा त्याने कधी खाली आपल्याकडे नाही पाहिलं

आज मात्र तोरा उतरून आमच्याच सोबत पडलं’’

 

“इश्श्य!” म्हणत मग एक वाळकी पर्णिका बोलु लागली,

माझ्या गुलाबीसर चमकदार रंगांवर दुनिया फिदा होती

शेंड्यावरच्या पानानेही ओळखलं नाही; ती त्याचीच सखी होती

त्याच्याच हातात घालून तीही उत्साहाने सळसळली होती

 

प्रत्येकजण झाडाला मोठं करण्यात झटला होता

शोभा वाढवत झाडाची सारं आयुष्य जगला होता.

नवीन चमकदार पोपटी पालवीने झाड बहरून गेलं होतं

सळसळणार्‍या नूतन पल्लवांना पाचोळ्याशी काय देणं घेण होत?

 

वहिवाटीचा रस्ता झाडाखालूनच जात होता.

येणार्‍या जाणार्‍याच्या पायदळी अनेकांचा चुरा होत होता.

 

थोड्याच दिवसात पानझडीत नव्याने पानं गळणार होती

झाडाखालीच सम्मेलन भरवून आपली यशोगाथा सांगणार होती

--------------------------------

लेखणीअरुंधतीची-