कासपठार

 

कासपठार

स्वच्छंद विहरतो, आकाशातुन । मेघ धवल तो जसा

मनमुक्तपणे मी, तसा एकदा । फिरलो दाही दिशा

 

ओठात शीळ मम, साद घालते । रानपाखरासवे

बहु गिरीकंदरा, पार करित मी । रानवाट अनुसरे

 

चढ चढता चढता , नेत्रांपुढती । साकारले पठार

उलगडतचि गेला, पुष्प गालिचा । त्यावरती अलवार

 

चैतन्यमयी तो, रानफुलांचा । भव्य गालिचा हसे

ते अबलख न्यारे, रंग फुलांचे । जणु इंद्रधनु विलसे

 

वार्‍याने त्यावर उठती लहरी । सरसरसर धावती

टेकवी फुले शिर, शेजार्‍यांच्या । खांद्याफांद्यांवरी

 

कधि रेलत चुंबत, झुलतचि अलगद । पुष्प ताटवा हसे

जणु इंद्राचे का, नंदनवन हे । वाटे मनी ऐसे

 

ते नृत्यनाट्य मी, बघत राहिले । विसरुन सारे भान

हृदि आनंदाचे, तरंग उठती । मन जाय मोहरून

 

हातात हात घालून वायुच्या । परिमल फिरेचि स्वैर

मम हृदयमंदिरी प्रवेशता तो । मम हृदय सैरभैर

 

मम हृदयकुपीतचि, आजही आहे । सुगंध ताजा तोच

ह्या मनपटलावर, चित्र रेखले । रंगही ओले तेच

 

मम हृदय मंजुषा, कधी अचानक । उघडुन जातो काळ

अन पुष्प गालिचा, नेत्रांपुढती । उलगडतो अलवार

----------------------------

लेखणी अरुंधतीची -