सेल्फी

 

सेल्फी

आता सर्व चकचकीत असतं. दिवाळीत सुबक किल्ले विकत मिळतात. मातीही किलोच्या पॅकेटसस मध्ये मिळते. मातीसोबत लाल मुंगी पायला चावत नाही. झाडावर दडलेली गांधीलमाशीही कडकडून चावा घेत नाही. त्यावर तुळशीच्या कुंडीतली ओलसर काळीमाती लावायला लागत नाही. काळ्या मुंग्यांची रांग, तुळशीची कुंडी उचलली की त्याच्याखाली गच्च बसलेल्या काळ्या मुंग्यांचं थारोळं त्यांची पांढरी अंडी घेऊन इकडे तिकडे होणारी धावाधावही अदृश्य झाली आहे. फ्लॅटस् नियमित पेस्ट कंट्रोल केले जातात. कुठच्या सांदीसपाटीतून बाहेर येऊन हलणार्‍या झुरळाच्या मिशाही दिसत नाहीत. मग असं कसं झालं?

 

वीसाव्याही मजल्यावर    आज दिसली काळी मुंगी

चालत होती करून वर   तिची इवल्लिशी ढुंगी

 

कुठुन आली कशी आली ?   हद्द तिने केली

फुलांच्या पत्त्यावर    गुगलशिवायच पोचली

 

लिफ्टमधे चढेल कशी ?   का पायर्‍या चढून आली?

शे दोनशे पायर्‍या चढून    कशी नाही दमली?

 

दम नाही, धाप नाही     तहानही नाही का लागली?

जिना इतका चढतांना कुठे असेल बसली?

 

 

बेलही न वाजवता थेट   बाल्कनीत पोचली

फुलणार्‍या फुलांसंगे    हसू खेळू लागली

 

परागांवर लोळून तिने    केली दंगामस्ती

आनंदाने डोलू लागली    फुले वार्‍यावरती

 

घेत उचलून बोटावर तिला     म्हटलं घेऊ या का सेल्फी!

नक्को म्हणे तुझ्यासोबत    मी फुलासोबत घेतली!

 

#लेखणीअरुंधतीची-

 

 

 

Comments

Popular posts from this blog

कविता अनुक्रमणिका

उशाशी -

हे राष्ट्रदेवते भारतमाते