- शारदाम्बा -

 

शारदाम्बा -

 

जैसीच चाल माझी  । तैसेच वृत्त चाले

लकबेसवेच माझ्या । ते वृत्तबद्ध डोले

 

बघुनीच चाल माझी । ऐटीत चालणारी

जोडून हात दोन्ही । पुढतीच शब्द येती

 

कोशातुनीच सगळे । नटुनी अलंकृता ते

नमुनी मलाच म्हणती । ``आम्हीच तत्परू गे

 

ह्या किंकरांस द्यावा । आदेश  तो खुणेनी

करतील लेखणीने । जादूच कोणतीही

 

होईल लेखणीची । तलवार तेज ऐसी

शत्रू चटावलेला । नामोनिशाण नाही

 

वा मोरपीस गाली । फिरते असेचि वाटे

उतरे अनंग खाली । ह्या लेखणीस बळ ते''

 

तो र्‍यात वागु लागे । जेंव्हाच मी अशीही

उपहासगर्भ हासू । विचलीत का करेची

 

अंधार भोवताली । हसते कुणी असे का

अस्वस्थ मीच चित्ती । लावून दीप पाही

 

दिसलीच शारदाम्बा । स्मित मंद मंद ओठी

मी स्तब्ध मौन पाहे । रम्य लावण्यमूर्ती

 

नयनीच नीर वाहे । मति खुंटलीच माझी

कुब्जा कुरूप वेडी । दिसले मलाच मीची

 

उतरली ऐट माझी । पडलेच पादपद्मी

मातेच लेकरू मी । मम दर्परोग हारी

 

माते नकोच काही । चरणाविना तुझ्या गे

हे शब्द पोकळ फुके । भक्ती न त्यात राहे

 

ही लेखणी तुलाची । वाहे अरुंधती ही

कर्तृत्त्व नाचि माझे । माते कृपा तुझी ही

 

हसलीच माय माझी । दिधली प्रसाद वीणा

झंकारता हृदी ती ।  येतेच काव्य जन्मा

----------------------------------------------------