सूर्यास्त

 

सूर्यास्त

झळाळता सोनसळा

पुढे पुढे तो चालला

दाखवाया वाट त्याला

त्यासवे नीळा चालला।

हलकेच हात त्याचा

धरिला हाती आपुल्या

एक एक पायरी तो

मंद मंद उतरला।

झळाळता सोनसळा

क्षितीजावर टेकता

नीळा त्यास बिलगला

दाटून आलासे गळा।

एकमेकी मिसळले

अलग करावे कसे

दुधात शर्करा जशी

तरी भेट शेवटची।

काळ क्षणएक थांबला

दिनकर तो लोपला

आकाश व्यापिले पुरे

नीळा तरीही एकला।

जरी पाठी घननीळा

काजळल्या तरुमाला

नीळा होता इथे असा

गेला कुठे कधी कसा?।

अंधार घोर दाटला

तोच चंद्र उगवला

प्रकाश दीप तेवला

धरतीवर आगळा।

-----------

 

Comments

Popular posts from this blog

कविता अनुक्रमणिका

उशाशी -

हे राष्ट्रदेवते भारतमाते