पाठ फिरवलेल्या पावसास

 

पाठ फिरवलेल्या पावसास

 

 

नको रे नको जाऊ सोडून मेघा । पुसोनी वनांच्याच आयुष्य रेघा

जरा दावुनी ह्या धरित्रीस आशा । निघे काय गुंडाळुनी तूच गाशा

 

सुनीला सलीले अती सांद्र झाला । सुखावे धरा पाहुनी मेघमाला

पहा सज्ज झाले तुझ्या स्वागताला । अणू रेणु आसूसला ह्या क्षितीचा

 

 तुझे देखणे रूप अन् मस्त चाल । बघोनीच वेडावला हा निसर्ग

जरा स्पर्शिता तू गिरीकंदरांना । जरा पाहता शुष्क ओसाड राना

 

पहा मोहरूनी कसे सर्व येती । फळालाच आली प्रतिक्षाच त्यांची

परी सोड ही संगती चंचलाची । तया ना ठिकाणाच उच्छृंखलासी

 

अरे निर्दयी तू जरा ना पहाता । निघोनीच जासी बदलून रस्ता

कशी लावुनी जीवनाचीच आशा । मुखी मृत्युच्या लोटसी का धरेला

 

पहा मख्मली पल्लवे कोमलांगी । किती कोवळे कोंब हे ताम्रपर्णी

पहा टाकिती सर्व माना सुकोनी । पिकेही पहा वाकली ही अकाली

 

उसासे न का ऐकतो तू तयांचे । मुखे म्लान त्यांची तुला काय त्याचे

करे पाणि-पाणीच हे जीव सारे । परी का दया ना तुला पाझरे रे

 

जरी सिंधुतूनी जला गोड घेसी । तयाच्याच क्षारा जपे तू स्वदेही

जलाच्या सवे ते मिळे भूतमात्रा । सदा येत अश्रूतुनी प्रत्ययाला

-----------------------------

लेखणीअरुंधतीची-

 

 

 

----------------------------

8+5+9

नको रे नको जाऊ तू सोडून मजला

नील मेघा सुनीला सजला सवेगा

 

पल्लवीत करुन तू आशा तरु लतांच्या

कुठे चालला संगतीने  चंचलाच्या

 

तू स्पर्शता सहजीच ह्या पर्वतांना

फिरविता नजर त्या शुष्क ओसाड राना

 

जातीच मोहरुन सुखे हृदये तयांची

जैसेची मोरपीस सुखद स्पर्श देई

 

आहेत मखमली पल्लवे कोमलांगी

लुसलुशीत कोवळे कोंबचि ताम्रपर्णी

 

छटा दिसती हिरव्या या चैतन्यमूर्ती

सभोवार पसरति या दिमाखात रानी

 

रे लावलीस आशा तू येथल्या सान थोरा/

गोंजारीलेस तू देऊनी आश्वासनांना/

 

का घेतली माघार तू मोडून वचना/

का केलीस रे घोर ही अशी तू वंचना/

 

फिरवून पाठ तू चाललास पुढती/

वळव नजर एक ती मागे जराशी/

 

दिसेल मग तुला ही उदास छाया/

पसरली मुखांवर ह्या वेली तरुंच्या/

 

गेलेच त्राण गलितगात्र रान झाले/

सुकले डहाळे हिरवे चैतन्य गेले/

 

उगवले कोंब मिटुनी झालीच माती/

कसे रे म्हणू तुजला मी चैतन्यदायी/

 

----------------------------------------------

 

 

 

कसा निर्दयी जाय ओलांडुनी त्या । नभातून जासी परी ना

 

जातीच मोहरुन सुखे हृदये तयांची

जैसेची मोरपीस सुखद स्पर्श देई

 

तुझ्या स्पर्शमात्रे तरारून आले

भुईतून अंकूर जे कोवळेसे

कसे सर्व कोमेजुनी तेच गेले

तजेला उडे; सर्व खंतावलेले

 

पिकांनी कशा टाकल्या खोल माना

तरी चालला सोडुनी

तुला पाहता नेत्र गेले थकोनी

ल ग ग । ल ग ग । ल ग ग । ल ग ग ।